“ช้าง ช้าง ช้าง”
เช้าที่สดใส ‘ดาวเหนือ’ เด็กชายวัย 9 ขวบ
โดนปลุกด้วยชื่อของสัตว์ชนิดหนึ่ง
คนปลุกก็ไม่ใช่ใครที่ไหน
‘ท้องฟ้า’ นั่นเอง เธอยิ้มกว้างให้น้องชาย
เห็นฟันหน้าครบทุกซี่
แม้ว่าเด็กชายจะรู้สึกหงุดหงิดบ้าง
ที่พี่สาวปลุกด้วยวิธีนี้
แต่พ่อกับแม่เคยบอกว่า
ถ้าพี่ท้องฟ้าตื่นเต้นหรือดีใจ
พี่จะพูดคำนั้นซ้ำ ๆ และยิ้มแก้มปริ
“ดาวเหนือ ท้องฟ้า เตรียมตัวไปสวนสัตว์กันลูก”
เสียงแม่ดังมาจากชั้นล่างของบ้าน
เตรียมตัว.... ทำยังไงนะ
ท้องฟ้าทำท่าทางเหมือนกำลังคิด
จนดาวเหนือแต่งตัวเสร็จแล้ว เธอก็ยังคิดไม่ออก
“เราต้องเตรียมตัวนะพี่ท้องฟ้า” เด็กชายกล่าว
“เตรียมตัวนะ เตรียมตัว”
เด็กหญิงทวนสิ่งที่น้องชายพูด
“เตรียมตัวไงพี่ท้องฟ้า
วันนี้เราจะไปเที่ยวสวนสัตว์กัน”
แม้ว่าดาวเหนือจะพูดซ้ำเป็นรอบที่สอง
แต่พี่สาว
ก็ยังไม่เข้าใจว่า
น้องชายอยากให้เธอ
ทำอะไร
เด็กชายรู้สึกสับสน
ไม่รู้จะจัดการสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าอย่างไรดี
ดาวเหนือเข้าใจว่า
พี่ท้องฟ้าเป็น เด็กบกพร่องทางสติปัญญา
ทำให้คิดช้า ทำช้า และไม่ค่อยเข้าใจคำพูดของเขา
แต่บางครั้งเขาก็ยังเด็กเกินกว่าช่วยพี่ได้ทุกเรื่อง
ดาวเหนือจึงตัดสินใจใช้ผู้ช่วยคนสำคัญ
นั่นคือ คุณแม่
ดาวเหนือจึงเดินไปหาแม่เพื่อขอความช่วยเหลือ
“ขอบใจมากที่มาบอกแม่นะ”
แม่ขอบใจดาวเหนือ
แล้วเดินเข้ามาลูบหัวลูกชายอย่างอ่อนโยน
จากนั้นทั้งคู่ก็เดินไปหาท้องฟ้า
“ท้องฟ้าจ๋า ไปลูก
ไปอาบน้ำ เดี๋ยวแม่พาไป”
แม่พูดพร้อมกับจูงมือลูกสาวไปห้องน้ำ
ดาวเหนือเข้าใจได้ทันทีว่า
ต้องพูดสั้น ๆ ง่าย ๆ ให้ชัดเจน พี่สาวจึงจะเข้าใจ
และไม่เป็นไรเลย
ถ้าดาวเหนือจะช่วยพี่ท้องฟ้าไม่ได้ทุกเรื่อง
เขาไม่ได้เผชิญเรื่องนี้คนเดียว
ยังมีพ่อกับแม่ที่พยายามช่วยท้องฟ้าเหมือนกัน
“อ้าว! ท้องฟ้า รองเท้าสลับข้างกันน่ะลูก”
เสียงพ่อเอ่ยทักขณะรอสมาชิกในครอบครัวขึ้นรถ
และท้องฟ้าเป็นคนสุดท้ายที่เดินออกมาจากประตูบ้าน
“สลับข้าง” เด็กหญิงทวนคำพูด
พร้อมกับก้มมองรองเท้าผ้าใบคู่ใจของตน
ครุ่นคิดว่า จะทำอย่างไรดี
“นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่พี่ท้องฟ้าใส่สลับข้างกัน”
ดาวเหนือคิดขณะมองพี่สาว
ลงไปช่วยพี่ดีไหม
พี่จะโกรธไหมนะถ้าดาวเหนือไม่ช่วย
ทันใดนั้น
ผู้เป็นพ่อชี้ไปที่เท้าข้างขวาของท้องฟ้า
“จำได้ไหม พ่อเคยทำสัญลักษณ์ไว้ให้
ข้างนี้ต้องเป็นสัญลักษณ์อะไรลูก”
เด็กหญิงเงียบไปพักหนึ่งก่อนจะตอบกลับไปว่า
“ข้างนี้... ดาวค่ะ”
“เก่งมาก แล้วข้างนี้ล่ะ”
พ่อถามอีกครั้งและชี้นิ้วไปที่เท้าข้างซ้ายของลูกสาว
“ข้างนี้ ข้างนี้ ข้างนี้ ก้อนเมฆ”
เมื่อท้องฟ้านึกออกก็ถอดรองเท้ามาใส่อีกครั้ง
ส่งยิ้มให้พ่อ แล้วขึ้นรถไปนั่งข้าง ๆ น้องชาย
พ่อมักจะใช้ภาพหรือสัญลักษณ์ช่วยให้พี่ท้องฟ้าจำได้ง่ายขึ้น
“ความจริงแล้ว พี่ท้องฟ้าก็ทำได้
แค่ต้องให้เวลาหน่อยเท่านั้นเอง
พี่จะค่อย ๆ ทำได้มากขึ้น” ดาวเหนือคิด
สวนสัตว์อยู่ไกล พ่อต้องขับรถนานกว่าจะถึง
ดาวเหนือกับท้องฟ้าดูวิวข้างนอกรถอย่างเพลิดเพลิน
ร้องเพลงบ้าง หลับบ้าง ตื่นบ้าง
จนไปถึงป้ายหน้าสวนสัตว์
เด็ก ๆ จึงรู้ว่ามาถึงจุดหมายที่รอคอยแล้ว
“พี่ท้องฟ้าดูสิ
ป้ายนั้นเขียนว่า The Zoo”
ผู้เป็นน้องชายเอ่ยขึ้น
ท้องฟ้าหันไปมองป้าย
ตามดาวเหนือด้วยท่าทางมึนงง
ไม่เข้าใจว่าน้องชายพูดถึงอะไร
“The Zoo ไงลูก T – h – e – z – o –o”
แม่อธิบายเสริม
“T – …” ท้องฟ้าจำได้เพียงไม่กี่ตัวอักษร
“T - h – e - z – o – o” ดาวเหนือช่วยเสริม
“ไหนลูกทั้งสองคนลองทวนพร้อมกันสิ”
พ่อชวนลูกสะกดคำ
ท้องฟ้าเงียบไป
เพราะลืมแล้วว่า เริ่มต้นด้วยตัวอักษรอะไร
“ไม่เป็นไรพี่ท้องฟ้า ช้า ๆ ก็ได้ครับ”
เด็กชายปลอบ
“T – h – e”
ทั้งคู่ค่อย ๆ ออกเสียงช้า ๆ
โดยมีดาวเหนือคอยออกเสียงนำให้ก่อน
“z – o – o” ออกเสียงอีกครั้งนะ
“The zoo แปลว่า สวนสัตว์” แม่เอ่ยขึ้น
“Zoo สวนสัตว์ สวนสัตว์ มาถึงแล้ว เย่ ๆ”
ท้องฟ้าตะโกนด้วยความดีใจ แล้วเข้าไปกอดดาวเหนือ
ดาวเหนือรู้ว่า การย้ำทวนบ่อยๆ
จะช่วยให้พี่ท้องฟ้าจำได้ดีขึ้น
“ทุกครั้งที่พี่ท้องฟ้าคิดออกจะเข้ามากอด
ผมดีใจนะ เพราะมันหมายถึงพี่ขอบคุณ
และเข้าใจบางอย่างมากขึ้น”
เด็กชายคิดในใจและกอดตอบพี่สาว
ร้อนจัง ร้อนจัง
แดดแรงมาก พ่อเหงื่อออก
แม่ ท้องฟ้าและดาวเหนือก็เหมือนกัน
แต่ไม่เป็นไร ทั้งสี่คนมีตัวช่วย
นั่นคือ หมวกใบโปรดนั่นเอง
“ใส่หมวกสิท้องฟ้า”
แม่พูดขึ้นพร้อมชี้ไปที่หมวก
บนหัวของตนเอง
“หมวก”
เด็กหญิงค้นในกระเป๋าเป้เท่าไหร่
ก็ไม่เจอหมวกใบโปรดของเธอ
เดาได้เลยว่า
ท้องฟ้าลืมตัวช่วยสำคัญอีกแล้ว
“พี่ท้องฟ้าลืมใช่ไหมครับ นี่ นี่ นี่
ผมเห็นพี่ลืมไว้บนโต๊ะเลยหยิบมาให้”
ดาวเหนือหยิบหมวกสีแดงของพี่สาวขึ้นมาจากกระเป๋า
จากนั้นก็สวมหมวกใบนั้นให้ท้องฟ้า
“เย่ ๆ”
เด็กหญิงกระโดดโลดเต้นอย่างดีใจ
“ขอบใจที่คิดถึงพี่ท้องฟ้านะลูก”
พ่อกับแม่เอ่ยชมลูกชายด้วยรอยยิ้ม
“ผมชอบทุกครั้งที่พ่อแม่ชมเชยและภูมิใจในตัวผม
รู้สึกเหมือนผมทำประโยชน์ให้คนรอบข้างได้”
ดาวเหนือกอดพ่อ แม่ และพี่สาว
ทั้งสี่คนเดินชมสวนสัตว์
ระหว่างทางพวกเขาพบกรงลิง
“ดูสิ ดูสิ นั่นลิงจ๋อจอมซน”
ดาวเหนือชี้ไปที่ลิงฝูงใหญ่ห้อยโหนไปมาในกรง
“ไหนเด็ก ๆ ลองนับสิ มีลิงทั้งหมดกี่ตัว”
พ่อเอ่ยถามลูกชายและลูกสาว
ดาวเหนือชี้นิ้วไปที่ลิงทีละตัว
“หนึ่ง สอง สาม...สิบเอ็ด มี สิบเอ็ด ตัวครับ”
ส่วนท้องฟ้าก็พยายามนับ แต่นับซ้ำไปซ้ำมา
“หนึ่ง...สอง...”
“หนึ่ง...สอง...สาม”
ทั้งสามคนเห็นท้องฟ้ายังจดจ่ออยู่กับการนับ
แต่ก็ยังตอบไม่ได้ว่ามีลิงกี่ตัว
จึงให้เวลานับ ไม่ได้เร่งเร้า
แต่เมื่อเห็นแล้วว่าพี่ท้องฟ้าอาจสับสน
นับวนไปมาเพราะลิงอยู่บนต้นไม้บ้าง
เกาะกรงบ้าง เดินไปมาบ้าง
แม่ก็เอ่ยขึ้น “เราจะช่วยกันนับนะ
เริ่มจากลิงที่เกาะต้นไม้ต้นนี้ก่อน หนึ่ง สอง สาม”
หลังจากนั้น แม่ก็ค่อยๆ พาท้องฟ้านับจำนวนลิง
เพิ่มทีละกลุ่ม ท้องฟ้าและดาวเหนือชี้ไปที่ลิงทีละตัว
แล้วนับพร้อมกัน“สิบเอ็ด”
สองพี่น้องตอบคำถามพร้อมกันอย่างมั่นใจ
“มีอีก มีอีกหนึ่งตัว”
ท้องฟ้าทำท่าตื่นเต้นแล้วพูดออกมา
“มีลูกลิงอีกหนึ่งตัว เกาะแม่ลิงอยู่ นั่นไง ๆ”
ท้องฟ้าพูดพร้อมชี้นิ้วไปที่ลูกลิง
“ถ้าอย่างงั้น รวมแล้วจะมีกี่ตัวกันนะ”
แม่ถามท้องฟ้า ท้องฟ้าหันมายิ้ม
แล้วเริ่มนับเลขออกเสียงใหม่อีกครั้ง
“หนึ่ง สอง สาม … สิบเอ็ด สิบสอง”
“มีลิงสิบสองตัวค่ะ”
ท้องฟ้าตอบอย่างภาคภูมิใจ
“ถูกต้องเลยลูก”
ทั้งสามคนตบมือชื่นชมท้องฟ้า
จากเดิมที่เด็กชายรู้สึกขัดใจที่พี่สาวทำอะไรช้า
หรือทำไม่ค่อยได้ ก็กลายเป็นรู้สึกดี
ที่ตัวเองได้ช่วยเหลือพี่สาว
แล้วทั้งสี่คนก็เดินต่อ
เพื่อชมสวนสัตว์ไปเรื่อย ๆ
ในบริเวณสวนสัตว์ มีการแจกลูกโป่งให้กับเด็กๆ
ท้องฟ้าได้ลูกโป่งด้วย
แต่ถือได้ไม่นานลูกโป่งก็หลุดมือ
ท้องฟ้าเริ่มมีน้ำตาซึมและเหมือนจะร้องไห้
เด็กชายที่เห็นเหตุการณ์นึกย้อนกลับไป
ตอนที่ตัวเองเสียใจก็มีพ่อ แม่
และพี่สาวคอยกอดและปลอบเขา
พอคิดดังนั้น
ดาวเหนือก็รีบเข้าไปกอดและปลอบพี่สาว
“ไม่เป็นไรนะพี่ท้องฟ้า
เดี๋ยวเย็นนี้เราไปทำลูกโป่งฟองสบู่เล่นที่บ้านก็ได้”
เด็กหญิงได้ยินน้องชายปลอบ
และรู้สึกว่าจะได้เล่นสิ่งที่ชอบก็ค่อย ๆ ดีขึ้น
“ขอบใจที่คอยดูแลพี่ท้องฟ้านะดาวเหนือ”
พ่อกับแม่ชมลูกชาย
ดาวเหนือยิ้ม
“ผมรู้ว่าพี่ท้องฟ้าต้องเสียใจมาก
ที่ลูกโป่งลอยหายไป พ่อกับแม่เคยบอกผมไว้
เวลาพี่เสียใจให้กอด
การกอดจะทำให้ใจเรารู้สึกอบอุ่น”
“งั้นมือของพ่อยังว่าง
เรามาเดินจับมือกันไหม”
พ่อถาม ทุกคนยิ้มและพยักหน้า
พ่อ แม่ ลูกเดินจับมือกัน
แล้วก็เดินต่อไป เดินต่อไป
เดินมาเรื่อย ๆ
จนกระทั่งได้ยินเสียงสัตว์ตัวหนึ่งร้อง
“แปร๋น”
แววตาของท้องฟ้าและดาวเหนือสดใสทันที
อยากรู้เหลือเกินเสียงนี้มาจากที่ไหน
“พี่ท้องฟ้า ทางนั้น ทางนั้น”
น้องชายชี้ไปที่ลานกลางสวนสัตว์
“เสียงจากสัตว์อะไรลูก”
พ่อถามลูกชายและลูกสาว
“ช้างครับ” ดาวเหนือตอบ
“ช้างมีงวง มีงาด้วยนะ”
ดาวเหนือบอกพี่สาว
แล้วก็ชี้ไปที่งวงและงาของช้าง
“ช้าง งวง งา” ท้องฟ้ากล่าวด้วยเสียงสดใส
“ใช่ ๆ มันร้องยังไงนะ”
แล้วดาวเหนือก็ทำท่าทางเลียนแบบช้าง
พร้อมกับร้องออกมาว่า
“แปร๋น แปร๋น แปร๋น แปร๋น”
ท้องฟ้าหัวเราะกับท่าทางของน้องชาย
พ่อกับแม่ก็เช่นกัน
“ผมชอบนะ เวลาพี่ท้องฟ้าหัวเราะ”
“ผมจำได้ ช้างเป็นสัตว์ตัวโปรดของพี่
ผมเคยชวนพี่ท้องฟ้าวาดรูปช้างและระบายสีด้วยกัน
เคยยืมหนังสือห้องสมุด
เกี่ยวกับช้างมาอ่านกับพี่ด้วย”
ดาวเหนือรู้ดีว่าพี่ท้องฟ้า
จะสนใจและเรียนรู้ได้ดีขึ้น
ถ้ามีสิ่งที่ท้องฟ้าชอบ
เย็นมากแล้ว ทั้งสี่คนจึงกลับบ้านกัน
แม้ว่าวันนี้จะเป็นวันวุ่นวายอยู่บ้าง
แต่ทั้งพ่อ แม่ ท้องฟ้า และดาวเหนือ
ก็รู้สึกสนุกและมีความสุขมาก
“ต่อให้ท้องฟ้าจะไม่เหมือนคนอื่น
ต่อให้บางครั้งดาวเหนือจะช่วยท้องฟ้าไม่ได้
ต่อให้หลาย ๆ อย่างอาจจะยาก
ไม่ง่ายเลยสักนิดสำหรับพ่อแม่
แต่ครอบครัวจะค่อย ๆ เผชิญหน้า
และผ่านไปด้วยกัน
เพราะสุดท้าย... เราทุกคน
ล้วนต้องการความรักความเข้าใจ”
“ช้าง ช้าง ช้าง”
เช้าที่สดใส ‘ดาวเหนือ’ เด็กชายวัย 9 ขวบ
โดนปลุกด้วยชื่อของสัตว์ชนิดหนึ่ง
คนปลุกก็ไม่ใช่ใครที่ไหน
‘ท้องฟ้า’ นั่นเอง เธอยิ้มกว้างให้น้องชาย
เห็นฟันหน้าครบทุกซี่
แม้ว่าเด็กชายจะรู้สึกหงุดหงิดบ้าง
ที่พี่สาวปลุกด้วยวิธีนี้
แต่พ่อกับแม่เคยบอกว่า
ถ้าพี่ท้องฟ้าตื่นเต้นหรือดีใจ
พี่จะพูดคำนั้นซ้ำ ๆ และยิ้มแก้มปริ
“ดาวเหนือ ท้องฟ้า เตรียมตัวไปสวนสัตว์กันลูก”
เสียงแม่ดังมาจากชั้นล่างของบ้าน
เตรียมตัว.... ทำยังไงนะ
ท้องฟ้าทำท่าทางเหมือนกำลังคิด
จนดาวเหนือแต่งตัวเสร็จแล้ว เธอก็ยังคิดไม่ออก
“เราต้องเตรียมตัวนะพี่ท้องฟ้า” เด็กชายกล่าว
“เตรียมตัวนะ เตรียมตัว”
เด็กหญิงทวนสิ่งที่น้องชายพูด
“เตรียมตัวไงพี่ท้องฟ้า
วันนี้เราจะไปเที่ยวสวนสัตว์กัน”
แม้ว่าดาวเหนือจะพูดซ้ำเป็นรอบที่สอง
แต่พี่สาว
ก็ยังไม่เข้าใจว่า
น้องชายอยากให้เธอ
ทำอะไร
เด็กชายรู้สึกสับสน
ไม่รู้จะจัดการสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าอย่างไรดี
ดาวเหนือเข้าใจว่า
พี่ท้องฟ้าเป็น เด็กบกพร่องทางสติปัญญา
ทำให้คิดช้า ทำช้า และไม่ค่อยเข้าใจคำพูดของเขา
แต่บางครั้งเขาก็ยังเด็กเกินกว่าช่วยพี่ได้ทุกเรื่อง
ดาวเหนือจึงตัดสินใจใช้ผู้ช่วยคนสำคัญ
นั่นคือ คุณแม่
ดาวเหนือจึงเดินไปหาแม่เพื่อขอความช่วยเหลือ
“ขอบใจมากที่มาบอกแม่นะ”
แม่ขอบใจดาวเหนือ
แล้วเดินเข้ามาลูบหัวลูกชายอย่างอ่อนโยน
จากนั้นทั้งคู่ก็เดินไปหาท้องฟ้า
“ท้องฟ้าจ๋า ไปลูก
ไปอาบน้ำ เดี๋ยวแม่พาไป”
แม่พูดพร้อมกับจูงมือลูกสาวไปห้องน้ำ
ดาวเหนือเข้าใจได้ทันทีว่า
ต้องพูดสั้น ๆ ง่าย ๆ ให้ชัดเจน พี่สาวจึงจะเข้าใจ
และไม่เป็นไรเลย
ถ้าดาวเหนือจะช่วยพี่ท้องฟ้าไม่ได้ทุกเรื่อง
เขาไม่ได้เผชิญเรื่องนี้คนเดียว
ยังมีพ่อกับแม่ที่พยายามช่วยท้องฟ้าเหมือนกัน
“อ้าว! ท้องฟ้า รองเท้าสลับข้างกันน่ะลูก”
เสียงพ่อเอ่ยทักขณะรอสมาชิกในครอบครัวขึ้นรถ
และท้องฟ้าเป็นคนสุดท้ายที่เดินออกมาจากประตูบ้าน
“สลับข้าง” เด็กหญิงทวนคำพูด
พร้อมกับก้มมองรองเท้าผ้าใบคู่ใจของตน
ครุ่นคิดว่า จะทำอย่างไรดี
“นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่พี่ท้องฟ้าใส่สลับข้างกัน”
ดาวเหนือคิดขณะมองพี่สาว
ลงไปช่วยพี่ดีไหม
พี่จะโกรธไหมนะถ้าดาวเหนือไม่ช่วย
ทันใดนั้น
ผู้เป็นพ่อชี้ไปที่เท้าข้างขวาของท้องฟ้า
“จำได้ไหม พ่อเคยทำสัญลักษณ์ไว้ให้
ข้างนี้ต้องเป็นสัญลักษณ์อะไรลูก”
เด็กหญิงเงียบไปพักหนึ่งก่อนจะตอบกลับไปว่า
“ข้างนี้... ดาวค่ะ”
“เก่งมาก แล้วข้างนี้ล่ะ”
พ่อถามอีกครั้งและชี้นิ้วไปที่เท้าข้างซ้ายของลูกสาว
“ข้างนี้ ข้างนี้ ข้างนี้ ก้อนเมฆ”
เมื่อท้องฟ้านึกออกก็ถอดรองเท้ามาใส่อีกครั้ง
ส่งยิ้มให้พ่อ แล้วขึ้นรถไปนั่งข้าง ๆ น้องชาย
พ่อมักจะใช้ภาพหรือสัญลักษณ์ช่วยให้พี่ท้องฟ้าจำได้ง่ายขึ้น
“ความจริงแล้ว พี่ท้องฟ้าก็ทำได้
แค่ต้องให้เวลาหน่อยเท่านั้นเอง
พี่จะค่อย ๆ ทำได้มากขึ้น” ดาวเหนือคิด
สวนสัตว์อยู่ไกล พ่อต้องขับรถนานกว่าจะถึง
ดาวเหนือกับท้องฟ้าดูวิวข้างนอกรถอย่างเพลิดเพลิน
ร้องเพลงบ้าง หลับบ้าง ตื่นบ้าง
จนไปถึงป้ายหน้าสวนสัตว์
เด็ก ๆ จึงรู้ว่ามาถึงจุดหมายที่รอคอยแล้ว
“พี่ท้องฟ้าดูสิ
ป้ายนั้นเขียนว่า The Zoo”
ผู้เป็นน้องชายเอ่ยขึ้น
ท้องฟ้าหันไปมองป้าย
ตามดาวเหนือด้วยท่าทางมึนงง
ไม่เข้าใจว่าน้องชายพูดถึงอะไร
“The Zoo ไงลูก T – h – e – z – o –o”
แม่อธิบายเสริม
“T – …” ท้องฟ้าจำได้เพียงไม่กี่ตัวอักษร
“T - h – e - z – o – o” ดาวเหนือช่วยเสริม
“ไหนลูกทั้งสองคนลองทวนพร้อมกันสิ”
พ่อชวนลูกสะกดคำ
ท้องฟ้าเงียบไป
เพราะลืมแล้วว่า เริ่มต้นด้วยตัวอักษรอะไร
“ไม่เป็นไรพี่ท้องฟ้า ช้า ๆ ก็ได้ครับ”
เด็กชายปลอบ
“T – h – e”
ทั้งคู่ค่อย ๆ ออกเสียงช้า ๆ
โดยมีดาวเหนือคอยออกเสียงนำให้ก่อน
“z – o – o” ออกเสียงอีกครั้งนะ
“The zoo แปลว่า สวนสัตว์” แม่เอ่ยขึ้น
“Zoo สวนสัตว์ สวนสัตว์ มาถึงแล้ว เย่ ๆ”
ท้องฟ้าตะโกนด้วยความดีใจ แล้วเข้าไปกอดดาวเหนือ
ดาวเหนือรู้ว่า การย้ำทวนบ่อยๆ
จะช่วยให้พี่ท้องฟ้าจำได้ดีขึ้น
“ทุกครั้งที่พี่ท้องฟ้าคิดออกจะเข้ามากอด
ผมดีใจนะ เพราะมันหมายถึงพี่ขอบคุณ
และเข้าใจบางอย่างมากขึ้น”
เด็กชายคิดในใจและกอดตอบพี่สาว
ร้อนจัง ร้อนจัง
แดดแรงมาก พ่อเหงื่อออก
แม่ ท้องฟ้าและดาวเหนือก็เหมือนกัน
แต่ไม่เป็นไร ทั้งสี่คนมีตัวช่วย
นั่นคือ หมวกใบโปรดนั่นเอง
“ใส่หมวกสิท้องฟ้า”
แม่พูดขึ้นพร้อมชี้ไปที่หมวก
บนหัวของตนเอง
“หมวก”
เด็กหญิงค้นในกระเป๋าเป้เท่าไหร่
ก็ไม่เจอหมวกใบโปรดของเธอ
เดาได้เลยว่า
ท้องฟ้าลืมตัวช่วยสำคัญอีกแล้ว
“พี่ท้องฟ้าลืมใช่ไหมครับ นี่ นี่ นี่
ผมเห็นพี่ลืมไว้บนโต๊ะเลยหยิบมาให้”
ดาวเหนือหยิบหมวกสีแดงของพี่สาวขึ้นมาจากกระเป๋า
จากนั้นก็สวมหมวกใบนั้นให้ท้องฟ้า
“เย่ ๆ”
เด็กหญิงกระโดดโลดเต้นอย่างดีใจ
“ขอบใจที่คิดถึงพี่ท้องฟ้านะลูก”
พ่อกับแม่เอ่ยชมลูกชายด้วยรอยยิ้ม
“ผมชอบทุกครั้งที่พ่อแม่ชมเชยและภูมิใจในตัวผม
รู้สึกเหมือนผมทำประโยชน์ให้คนรอบข้างได้”
ดาวเหนือกอดพ่อ แม่ และพี่สาว
ทั้งสี่คนเดินชมสวนสัตว์
ระหว่างทางพวกเขาพบกรงลิง
“ดูสิ ดูสิ นั่นลิงจ๋อจอมซน”
ดาวเหนือชี้ไปที่ลิงฝูงใหญ่ห้อยโหนไปมาในกรง
“ไหนเด็ก ๆ ลองนับสิ มีลิงทั้งหมดกี่ตัว”
พ่อเอ่ยถามลูกชายและลูกสาว
ดาวเหนือชี้นิ้วไปที่ลิงทีละตัว
“หนึ่ง สอง สาม...สิบเอ็ด มี สิบเอ็ด ตัวครับ”
ส่วนท้องฟ้าก็พยายามนับ แต่นับซ้ำไปซ้ำมา
“หนึ่ง...สอง...”
“หนึ่ง...สอง...สาม”
ทั้งสามคนเห็นท้องฟ้ายังจดจ่ออยู่กับการนับ
แต่ก็ยังตอบไม่ได้ว่ามีลิงกี่ตัว
จึงให้เวลานับ ไม่ได้เร่งเร้า
แต่เมื่อเห็นแล้วว่าพี่ท้องฟ้าอาจสับสน
นับวนไปมาเพราะลิงอยู่บนต้นไม้บ้าง
เกาะกรงบ้าง เดินไปมาบ้าง
แม่ก็เอ่ยขึ้น “เราจะช่วยกันนับนะ
เริ่มจากลิงที่เกาะต้นไม้ต้นนี้ก่อน หนึ่ง สอง สาม”
หลังจากนั้น แม่ก็ค่อยๆ พาท้องฟ้านับจำนวนลิง
เพิ่มทีละกลุ่ม ท้องฟ้าและดาวเหนือชี้ไปที่ลิงทีละตัว
แล้วนับพร้อมกัน“สิบเอ็ด”
สองพี่น้องตอบคำถามพร้อมกันอย่างมั่นใจ
“มีอีก มีอีกหนึ่งตัว”
ท้องฟ้าทำท่าตื่นเต้นแล้วพูดออกมา
“มีลูกลิงอีกหนึ่งตัว เกาะแม่ลิงอยู่ นั่นไง ๆ”
ท้องฟ้าพูดพร้อมชี้นิ้วไปที่ลูกลิง
“ถ้าอย่างงั้น รวมแล้วจะมีกี่ตัวกันนะ”
แม่ถามท้องฟ้า ท้องฟ้าหันมายิ้ม
แล้วเริ่มนับเลขออกเสียงใหม่อีกครั้ง
“หนึ่ง สอง สาม … สิบเอ็ด สิบสอง”
“มีลิงสิบสองตัวค่ะ”
ท้องฟ้าตอบอย่างภาคภูมิใจ
“ถูกต้องเลยลูก”
ทั้งสามคนตบมือชื่นชมท้องฟ้า
จากเดิมที่เด็กชายรู้สึกขัดใจที่พี่สาวทำอะไรช้า
หรือทำไม่ค่อยได้ ก็กลายเป็นรู้สึกดี
ที่ตัวเองได้ช่วยเหลือพี่สาว
แล้วทั้งสี่คนก็เดินต่อ
เพื่อชมสวนสัตว์ไปเรื่อย ๆ
ในบริเวณสวนสัตว์ มีการแจกลูกโป่งให้กับเด็กๆ
ท้องฟ้าได้ลูกโป่งด้วย
แต่ถือได้ไม่นานลูกโป่งก็หลุดมือ
ท้องฟ้าเริ่มมีน้ำตาซึมและเหมือนจะร้องไห้
เด็กชายที่เห็นเหตุการณ์นึกย้อนกลับไป
ตอนที่ตัวเองเสียใจก็มีพ่อ แม่
และพี่สาวคอยกอดและปลอบเขา
พอคิดดังนั้น
ดาวเหนือก็รีบเข้าไปกอดและปลอบพี่สาว
“ไม่เป็นไรนะพี่ท้องฟ้า
เดี๋ยวเย็นนี้เราไปทำลูกโป่งฟองสบู่เล่นที่บ้านก็ได้”
เด็กหญิงได้ยินน้องชายปลอบ
และรู้สึกว่าจะได้เล่นสิ่งที่ชอบก็ค่อย ๆ ดีขึ้น
“ขอบใจที่คอยดูแลพี่ท้องฟ้านะดาวเหนือ”
พ่อกับแม่ชมลูกชาย
ดาวเหนือยิ้ม
“ผมรู้ว่าพี่ท้องฟ้าต้องเสียใจมาก
ที่ลูกโป่งลอยหายไป พ่อกับแม่เคยบอกผมไว้
เวลาพี่เสียใจให้กอด
การกอดจะทำให้ใจเรารู้สึกอบอุ่น”
“งั้นมือของพ่อยังว่าง
เรามาเดินจับมือกันไหม”
พ่อถาม ทุกคนยิ้มและพยักหน้า
พ่อ แม่ ลูกเดินจับมือกัน
แล้วก็เดินต่อไป เดินต่อไป
เดินมาเรื่อย ๆ
จนกระทั่งได้ยินเสียงสัตว์ตัวหนึ่งร้อง
“แปร๋น”
แววตาของท้องฟ้าและดาวเหนือสดใสทันที
อยากรู้เหลือเกินเสียงนี้มาจากที่ไหน
“พี่ท้องฟ้า ทางนั้น ทางนั้น”
น้องชายชี้ไปที่ลานกลางสวนสัตว์
“เสียงจากสัตว์อะไรลูก”
พ่อถามลูกชายและลูกสาว
“ช้างครับ” ดาวเหนือตอบ
“ช้างมีงวง มีงาด้วยนะ”
ดาวเหนือบอกพี่สาว
แล้วก็ชี้ไปที่งวงและงาของช้าง
“ช้าง งวง งา” ท้องฟ้ากล่าวด้วยเสียงสดใส
“ใช่ ๆ มันร้องยังไงนะ”
แล้วดาวเหนือก็ทำท่าทางเลียนแบบช้าง
พร้อมกับร้องออกมาว่า
“แปร๋น แปร๋น แปร๋น แปร๋น”
ท้องฟ้าหัวเราะกับท่าทางของน้องชาย
พ่อกับแม่ก็เช่นกัน
“ผมชอบนะ เวลาพี่ท้องฟ้าหัวเราะ”
“ผมจำได้ ช้างเป็นสัตว์ตัวโปรดของพี่
ผมเคยชวนพี่ท้องฟ้าวาดรูปช้างและระบายสีด้วยกัน
เคยยืมหนังสือห้องสมุด
เกี่ยวกับช้างมาอ่านกับพี่ด้วย”
ดาวเหนือรู้ดีว่าพี่ท้องฟ้า
จะสนใจและเรียนรู้ได้ดีขึ้น
ถ้ามีสิ่งที่ท้องฟ้าชอบ
เย็นมากแล้ว ทั้งสี่คนจึงกลับบ้านกัน
แม้ว่าวันนี้จะเป็นวันวุ่นวายอยู่บ้าง
แต่ทั้งพ่อ แม่ ท้องฟ้า และดาวเหนือ
ก็รู้สึกสนุกและมีความสุขมาก
“ต่อให้ท้องฟ้าจะไม่เหมือนคนอื่น
ต่อให้บางครั้งดาวเหนือจะช่วยท้องฟ้าไม่ได้
ต่อให้หลาย ๆ อย่างอาจจะยาก
ไม่ง่ายเลยสักนิดสำหรับพ่อแม่
แต่ครอบครัวจะค่อย ๆ เผชิญหน้า
และผ่านไปด้วยกัน
เพราะสุดท้าย... เราทุกคน
ล้วนต้องการความรักความเข้าใจ”
